2024.09.24 - Lust For Life (Netherlands) - Duff McKagan: 'My audience knows I'm not going to play Guns N' Roses songs for an entire night'

Duff McKagan: ‘Mijn publiek weet dat ik niet een hele avond Guns N’ Roses-songs ga spelen’ (interview)

By Rene van Duijnhoven

Duff McKagan is natuurlijk vooral bekend van Guns N’ Roses, maar buiten ‘de gevaarlijkste rockband ter wereld’ maakte de bassist/zanger ook enkele goed ontvangen soloplaten. De twee meest recente daarvan neigen misschien meer naar Americana dan naar heavy rock, maar McKagans punkwortels klinken er wel degelijk in door. Op 7 oktober staat de sympathieke muzikant in TivoliVredenburg, naar aanleiding van het vorig jaar verschenen album Lighthouse.

Ik heb begrepen dat je ten tijde van de pandemie begon aan Lighthouse. Als je daaraan terugdenkt, wat is dan het eerste beeld dat binnenkomt?

“Ik had net m’n eigen studio bemachtigd. Hier in Seattle, slechts vier minuten van mijn huis vandaan. Het was een oude opnamestudio die niet meer in gebruik was en waar niemand eigenlijk iets van wist. Dat gebouw stond te koop: de prijs was goed, de locatie ook en ik wist niet dat het al een studio was. Mijn mond viel open van verbazing, het was een soort mini-Abbey Road! Er waren enkele nummers overgebleven van de vorige plaat Tenderness [2019, red.] die het verdienden om opgenomen te worden. Daarnaast had ik ook enkele nummers geschreven tijdens de tournee met Guns N’ Roses.

Een zestal nummers kreeg langzaam gestalte, maar ik moest weer naar Los Angeles om met Guns N’ Roses te repeteren voor de aankomende tour. Ondertussen was COVID-19 een ding aan het worden. We gaven één show in Mexico-Stad en vervolgens kwam de tournee en de hele wereld tot stilstand. Terug in Seattle dacht ik: oh, ik werk gewoon aan die nummers voor ik dadelijk weer op tournee ga. Maar toen de lockdownperiode niet twee maar vier weken werd en daarna acht, enzovoorts, bleef ik maar nummers schrijven en opnemen.

Terwijl de pandemie voortduurde, kwam ik erachter hoeveel ik hou van mijn vrouw. Ze is zo goed voor me en we hebben zoveel dingen samen meegemaakt. We gingen samen door een wereldwijde pandemie en daar komt het nummer Lighthouse vandaan. Het is mijn verering van haar, ze is als een lichtstraal voor me. Toen dacht ik ook: iedereen heeft waarschijnlijk wel zo’n baken. Het kan een vriend zijn naar wie je opkijkt, of een leraar, een ouder of Iggy Pop. Iemand die je inspireert om een beter mens te zijn.

Je vroeg om een beeld: het startschot voor deze plaat kwam tijdens een wandeling met m’n hond. We liepen net een blokje om toen er een zin door mijn hoofd schoot, gevolgd door een tweede zin en een passende melodie. Dus ik pakte mijn hond op en rende terug naar huis. Pas toen ik het nummer op band had staan ben ik me gaan verontschuldigen tegen mijn hond…”

Dat werd dus het nummer Lighthouse. Wat was het mooiste moment rondom de gehele plaat?

“Ik denk dat het mooiste moment nog moet komen, nu ik er eindelijk mee op tournee ga. Weet je, toen de plaat uitkwam was ik op tournee met Guns N’ Roses. Daar zat ik, in mijn uppie, in een hotelkamer in Boise, Idaho. We hadden een dag vrij en ik realiseerde me: oh wauw, vandaag komt mijn album officieel uit! Maar wat kan ik doen? Ik zit hier alleen. Precies toen ik dat dacht, werd er op de deur geklopt.

Het was de baliemedewerker van het hotel die me vertelde dat hij een pakket voor me had. Dus ik maak de doos open. Daarin zat een taart van mijn lieve vrouw, met een groot bericht op het glazuur: ‘Fijne releasedag van je album, schatje’. Dat was zo’n lief gebaar en mooi moment, passend bij het geheel van de plaat. Dus daar zat ik dan op die kleine hotelkamer met m’n taart en m’n zojuist verschenen plaat. Ik had een glimlach van oor tot oor.”

Nu begint bijna je Europese tour en doe je op 7 oktober TivoliVredenburg aan. Waar kijk je het meest naar uit als het gaat om deze tour?

“Oh man, ik heb zo’n coole band! Ik kijk ernaar uit om mijn Seattle-broeders aan iedereen voor te stellen. Maar ook de nummers van Lighthouse, ik leef al zo lang met ze. Ik kan niet wachten ze eindelijk live te spelen. De verschillende podia in Europa hebben altijd zo’n ontzettende fijne sfeer, dat mekte ik al toen ik toerde ter promotie van Tenderness. Ze zijn wat kleiner en toegankelijker, waardoor ik een connectie kan maken met het publiek. Ik kan de mensen zien en wat bepaalde nummers met ze doet. Mensen die naar mijn show komen, zijn vaak enorm vertrouwd met mijn materiaal. Ze weten dat ik niet de bühne oploop en de hele avond Guns N’ Roses-nummers ga spelen.

Weet je, ik denk dat deze shows een soort gospelgevoel zullen oproepen. Zo van: het is van ons samen en we doen het samen. Al zo’n 37 jaar reis ik de hele wereld over om te spelen. Ik ben een waarnemer: ik kijk graag naar andere mensen en snuif graag aan andere culturen. Ik heb de Berlijnse Muur zien vallen en grote politieke aardverschuivingen meegemaakt. De pandemie, de aanslagen van 9/11… Ik zag fatsoen verdwijnen uit het politiek domein. Maar overal waar je komt, merk je: mensen zijn gewoon mensen. Als je naar een museum, een antiekwinkel of een koffieshop gaat, door een stad of dorp loopt… waar dan ook. Mensen zijn geen politiek. En mensen die naar mijn show komen, die weten dat ook. Ze willen simpelweg een mooie rockshow zien en die samen beleven.”